Ο όρος «άνοια» αναφέρεται σε μια σειρά συμπτωμάτων που παρουσιάζουν άτομα με νοσήματα που καταστρέφουν τα εγκεφαλικά κύτταρα και  χαρακτηρίζεται εξασθένηση των νοητικών λειτουργιών. Αποτέλεσμα αυτής της παθολογικής διεργασίας είναι η σταδιακή και αργή  επιδείνωση της ικανότητας του ατόμου να λειτουργεί ικανοποιητικά στην  καθημερινή ζωή και τελικά η πλήρης αποδιοργάνωση της προσωπικότητάς του.

Ο όρος αυτοκτονικότητα συνήθως χρησιμοποιείται για να περιγράψει μια ακολουθία πράξεων, οι οποίες περιλαμβάνουν τις ευχές θανάτου και τις φευγαλέες σκέψεις αυτοκτονίας (το άτομο εύχεται να του συμβεί κάτι και να πεθάνει), τον επαναλαμβανόμενο αυτοκτονικό ιδεασμό (το άτομο σκέφτεται να κάνει κάτι για να πεθάνει, αναζητά τρόπους να θέσει τέλος στη ζωή του, σχεδιάζει την απόπειρα αυτοκτονίας), την απόπειρα αυτοκτονίας (το άτομο επιχειρεί να αυτοκτονήσει) και την αυτοκτονία (το άτομο αυτοκτονεί). Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (1986), η απόπειρα αυτοκτονίας αποτελεί “πράξη χωρίς θανατηφόρο αποτέλεσμα, κατά την οποία το άτομο εμφανίζει μια μη συνήθη συμπεριφορά χωρίς την παρέμβαση άλλων, η οποία χαρακτηρίζεται από αυτοτραυματισμό ή αυτοδηλητηρίαση και έχει ως στόχο την επίτευξη αλλαγών που το άτομο επιθυμεί μέσω των πραγματικών ή των αναμενόμενων σωματικών επιπτώσεων”.

Όπως είναι γνωστό, αρκετές οικογένειες αντιμετωπίζουν προβλήματα με άτομα του οικείου περιβάλλοντος, τα οποία νοσούν από κάποια ψυχική διαταραχή όπως για παράδειγμα η σχιζοφρένεια. Ωστόσο, εξαιτίας της εν λόγω πάθησης το άτομο δεν έχει συνείδηση των πράξεων του και αν παραμείνει χωρίς φαρμακευτική αγωγή και θεραπεία ενδεχομένως μπορεί να γίνει επικίνδυνο τόσο για τον εαυτό του όσο  και για τους οικείους του.

Πολλές φορές οι άνθρωποι βρίσκονται σε δύσκολη θέση όταν οι αγαπημένοι τους λόγω ψυχικής διαταραχής δεν είναι σε θέση να φροντίσουν τον εαυτό τους, να διεκπεραιώσουν τις υποχρεώσεις τους και να διασφαλίσουν αποτελεσματικά την ευδαιμονία τους.  Ωστόσο, η νομική οδός έχει προνοήσει γι’ αυτό και παρέχει βοήθεια και εξισορροπεί αυτή την κατάσταση με σεβασμό και προστασία προς τον άνθρωπο. Τέθηκε σε ισχύ στην Ελλάδα με τα άρθρα 1666 ΕΠ του Αστικού Κώδικα και ονομάζεται “”.

Η Επαγγελματική Εξουθένωση είναι ένα σύνδρομο σωματικής και ψυχικής εξάντλησης, κατά το οποίο ο εργαζόμενος χάνει το ενδιαφέρον και τα θετικά συναισθήματά του προς τον περίγυρό του και παράλληλα παύει να είναι ικανοποιημένος από την εργασία και απόδοσή του, σχηματίζοντας αρνητική εικόνα για τον εαυτό του (Maslach, 1982). Σύμφωνα με τους Maslach & Jackson (1986), οι τρεις παράγοντες που πλαισιώνουν την Επαγγελματική Εξουθένωση είναι η συναισθηματική εξάντληση που εκδηλώνεται ως μία αίσθηση προσωπικής κόπωσης και έλλειψης ενέργειας, η αποπροσωποποίηση (ή κυνισμός) που σχετίζεται με την ανάπτυξη απρόσωπων διαπροσωπικών σχέσεων και η έλλειψη προσωπικών επιτευγμάτων, η οποία είναι ουσιαστικά μία αίσθηση αναποτελεσματικότητας διαχείρισης προβλημάτων στο εργασιακό περιβάλλον.

Επιχειρώντας να φωτίσουμε το σχολικό εκφοβισμό εν γένει και τις επιμέρους μορφές με τις οποίες εκδηλώνεται θεωρείται σημαντικό το γεγονός του ακριβού προσδιορισμού και της εννοιολογικής αποσαφήνισης του όρου. Επισκοπώντας τη διεθνή βιβλιογραφία διαπιστώνεται ότι μόλις τις τελευταίες δεκαετίες το σύνθετο πλέγμα των βίαιων σχολικών σχέσεων ξεκίνησε ενδελεχώς να μελετάται με σταθερό και συστηματικό τρόπο.

Ο σακχαρώδης  διαβήτης είναι ένα από τα συχνότερα χρόνια νοσήματα και  χαρακτηρίζεται από υπεργλυκαιμία το οποίο είναι συνέπεια κάποιας διαταραχής στην έκκριση ινσουλίνης και στη δράση της. Προκαλεί μακροχρόνια βλάβες σε διάφορα όργανα και ιδιαίτερα σε οφθαλμούς, νεφρά, καρδιά και αγγεία αλλά και των νεύρων.

Η σωματική δραστηριότητα και η άσκηση εν γένει, είναι ένας από τους κύριους δείκτες προφυλακτικού χαρακτήρα τόσο στην ψυχική όσο και στη σωματική υγεία. Μελέτες υποστηρίζουν ότι η άσκηση είναι ένας σημαντικός παράγοντας ο οποίος συμβάλλει θετικά στην ψυχική υγεία του ατόμου.

Η συχνότητα της παχυσαρκίας έχει αυξηθεί δραματικά παγκοσμίως τις τελευταίες δεκαετίες, με αποτέλεσμα να έχει λάβει διαστάσεις επιδημίας. Μελέτες αποκαλύπτουν ότι το ποσοστό της παχυσαρκίας έχει σχεδόν διπλασιαστεί από το 1980 μέχρι το 2008. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (Π.Ο.Υ.), η παχυσαρκία ορίζεται ως η υπερβολική συσσώρευση λίπους στο σώμα σε βαθμό που τίθεται σε κίνδυνο η υγεία του ατόμου.